Verder waar ik gebleven was....

Het is inmiddels alweer even geleden dat ik voor het laatst geblogd heb over mijn avonturen tijdens de trainingen voor de Nacht van de Vluchteling.
Inmiddels is er in de wereld heel wat veranderd. De oorlog in Oekraïne en de daaruit voortvloeiende  humanitaire crisis laat eens te meer zien hoe belangrijk hulp aan mensen is die op de vlucht zijn voor oorlogsgeweld en huis en haard hals over kop hebben moeten verlaten. 

In de afgelopen weken heeft het coronavirus bij ons thuis huisgehouden en vier van de vijf familieleden weten te besmetten. Gelukkig zijn we geen van alle vier erg ziek geweest en konden we snel herstellen. 
Dat is een van de redenen waarom dit blogitem even op zich heeft laten wachten maar er is meer. 

In mijn blog van 7 januari berichtte ik al over het koude weer dat me tijdens die wandeling overviel en mijn voeten in ijsklompen veranderde. Sindsdien kampte ik met een vervelende zeurende pijn bovenop mijn rechtervoet.

Eigenwijs als ik ben, ben ik in de weken erna gewoon door blijven wandelen in de veronderstelling dat het vanzelf wel weg zou trekken maar dat bleek een iets te optimistisch scenario. Het bleef maar zeuren en zeuren en tijdens de wandeling van Wamel naar huis stootte ik tot overmaat van ramp de bal van mijn rechtervoet onzacht tegen een omhoog stekende straatklinker.

Al met al geen bijster goed recept voor een goede wandeltraining maar ja, dankzij mijn al eerder genoemde eigenschap bleef ik gewoon doortrainen.

Maar na de wandeling met Roel werd me duidelijk dat er even rust mocht worden ingelast. Niet alleen had ik na die wandeling enorm last van branderige voetzolen en deed de wreef vrij veel pijn, ik had ook nog eens een rare witte slijtplek onder mijn voet. Ik vermoed dat het te maken heeft met de onzachte aanraking met het Wamelse plaveisel want het was precies dat plekje. 
In de weken erna heb ik die oh zo benodigde rust genomen en heb mijn voet elke dag gemasseerd, passief en actief bewogen, gestretcht, ben driftig met een tennisbal in de weer geweest (de voetzool/boog eroverheen rollen om de boel goed los te maken) en heb slechts korte stukjes gewandeld om de boel niet helemaal te laten vastroesten.

En warempel, het hielp!

Alleen in mijn hoofd was onzekerheid geslopen: wat als het weer terugkomt? Wat als ik daardoor niet de Nacht kan lopen? Wat als, wat als, wat als....... het is duidelijk: dat zou me in elk geval zeker niet gaan helpen...

Maar dan vandaag: het weer was fenomenaal, de zon scheen uitbundig en die ochtend hadden Brigitte en ik al een zalige wandeling met de honden in het bos gemaakt dus de flow was er alvast.
Twijfel alom, zal ik vandaag gaan lopen of niet? Ik wist het stomweg niet meer, even de zinnen verzetten en wat aan de motor geklust. Heel mindful werkje overigens dat me prima gelukt was maar ineens bevond ik me op een tweesprong: ik zou natuurlijk de motor een wasbeurt kunnen geven, dat zou me een leuke middag en een schone motor bezorgen maar in mijn achterhoofd lonkte toch dat wandelen, als me dat zou lukken kon ik weer vertrouwen krijgen, kan ik weer opbouwen. 
Uiteindelijk viel de beslissing om het toch te gaan proberen (bij twijfel altijd JA!) en om niet meteen de valkuil in te lopen van teveel ineens willen besloot ik mijn afstand te beperken tot een voorzichtige 5 kilometer en dan hoofdzakelijk asfalt.

De eerste kilometer asfalt: hey dat gaat lang niet slecht! Zachtjes aan groeide het vertrouwen. In het Drutens bosje zo'n 500 meter grindpad gelopen, scherp maar geen probleem verder. Dat geeft moed! Na het Drutens bosje geen onverhard meer gezien. Het bij tijd en wijle ruige asfalt  ging eigenlijk best goed en na zes kilometer (jawel) kwam weer die oh zo fijne hiker's high. Uiteindelijk heb ik er  met gezond verstand 7,8 van gemaakt maar mijn gevoel zei me dat er vandaag makkelijk 12 in gezeten hadden. Het herstel is er, het vertrouwen is weer aan het terugkeren.

Op naar 18 juni! 

* Ik loop de Nacht van de vluchteling 2022 volledig blootsvoets. Wil je me sponsoren klik dan hier *

Alvast hartelijk dankjewel 🙏🏻