Omdat het mag....

De titel verraadt het misschien al een beetje. De laatste twee dagen zijn niet je-van-het. Momenteel zit ik erg in mijn hoofd met allerlei gedachten en emoties. Ik had totaal geen zin om vandaag het asfalt van het rondje Druten te lopen maar wilde er wel op uit, in de natuur, de stilte ervaren,  aarden en mijn hoofd ordenen in de hoop dat de storm aldaar gaat liggen.

De avond ervoor had ik al nagedacht om in de Ooijpolder te gaan wandelen en vanmorgen waren de plannen er nog steeds maar het daagde me ineens dat het nog niet zo lang geleden hoogwater was in de Waal en alles wellicht nog iets te drassig en modderig zou zijn. Aangezien ik de nodige (leuke) ervaringen heb met rivierklei maar het me bijna een broek gekost heeft besloot ik wijselijk een andere route te zoeken en besloot terug te keren naar de Utrechtse Heuvelrug.

Een plek met een speciale betekenis: in 2014 liep ik daar een tekenbeet op die me ruim twee jaar zoet zou houden en die voor een boel ellende gezorgd heeft. Dat is dan ook de reden waarom de Stichting tekenbeetziekten bij de links staat. 

Die Utrechtse Heuvelrug heb ik daarna gemeden als de pest. Dat wil zeggen: tot vorig jaar 20 juni 2021.
We waren er met een stel goede vrienden wezen wandelen, hebben echt een superdag gehad en heb zo met mijn "demonen" kunnen afrekenen.

Sinds die heerlijke dag kan ik deze plek weer met mooi en positief associëren en dus voelde het extra speciaal om daar vandaag te gaan wandelen. Ergens rond elven de auto gepakt en spoorslags naar Elst gereden. 

De wandeling van vandaag startte vanaf Plantage Willem III, een prachtig gebied gelegen naast Elst (UT). Het geheel doet wat denken aan een Afrikaanse savanne en als je mazzel hebt loop je er tussen de galloways en koniks.
Van daaruit de bossen van de Remmerdense Heide in gelopen en bij Kwintelooyen nog even genoten van een fraai uitzicht en en passant meegemaakt hoe het is om op blote voeten schrikdraad beet te pakken. Dat viel mee maar dat spul deed zijn naam wel eer aan.

Maar wat miste ik vandaag gezelschap. Normaal loop ik alleen en dat is tot nu toe nooit echt een punt geweest maar de leegte die ik vandaag ervoer was even slikken soms. Ik miste echt even iemand om lekker tegenaan te kunnen babbelen.

De plek op zich maakte een hoop goed en op weg terug naar Plantage Willem III nog een leuk gesprek gehad met een gepensioneerde politieman, die daar wandelde met zijn hond, over mijn blote voeten (hij maakte zowaar twee foto's van mijn voeten) en zijn ervaringen in de bossen, hoe hij zo heerlijk van de stilte kon genieten. Ik kon het alleen maar roerend met hem eens zijn.

Vanuit de bossen weer terug op de plantage voor de laatste twee kilometers met als toetje de galloways en koniks die ik van een afstandje mocht bewonderen.

Een wandeling, een kleine dertien en een halve kilometer, ging vandaag in een  trager tempo dan normaal.

Ik kon en wilde het er ook niet in krijgen en dat paste geheel bij mijn gevoel van de dag. En dan geldt het credo: omdat het mag....

De weg naar huis in de auto heb ik dan ook maar op mijn dooie akkertje via een binnendoor route gedaan met een favoriete Spotify playlist op volume standje windkracht 12. De storm in mijn hoofd woedt nog maar de wind is weer wat warmer en vriendelijker.

* Ik loop de Nacht van de vluchteling 2022 volledig blootsvoets. Wil je me sponsoren klik dan hier *

Alvast hartelijk dankjewel 🙏🏻